Hoge bomen, lage media | Sensatiezucht tot ter dood

De reacties van veel media en veel mensen op eerst de aangekondigde gerechtelijke zaak tegen Steven Stevaert en vervolgens zijn wel zeer plotse dood maakten eens te meer duidelijk hoe sensatiezuchtig en machtswellustig beiden zijn. De zucht naar sensatie en het rancuneus natrappen van gevelde 'hoge bomen' verduistert het oordeelsvermogen.

Voor de hand liggende vragen worden niet gesteld. Kon Steven Stevaert niet zwemmen? Was er een afscheidsbrief, dito gsm of telefoontje? Hoe weet je dan absoluut zeker dat het om zelfdoding ging en dat die te maken had met de vermoedelijke verkrachtingszaak? Als het zelfdoding was, waarom koos hij voor een toch wel vreselijke methode terwijl er voldoende humane methodes bestaan? Waarom zou Stevaerts vermoedelijke zelfdoding een schuldbekentenis zijn? Verspreidde de media niet ook het bericht dat hij zou gezegd hebben dat als die zaak (ook nog eens) in de media zou komen, hij uit het leven zou stappen? Waarom kiest vrijwel iedereen nu de kant van de vrouw die 3 jaar na de feiten (die, indien al gebeurd, 5 jaar geleden zijn gebeurd) klacht tegen Stevaert neerlegde? Waarom noemt iedereen haar nu 'het slachtoffer' terwijl dat zonder proces en zonder verdediging helemaal niet bewezen is en we nooit meer het fijne zullen weten van wat er tussen die vrouw en die man gebeurd is? Waarom mag die vrouw anoniem blijven en mocht Stevaert dat niet? Zou het gerecht als een anoniem iemand drie jaar na de feiten van verkrachting wordt beschuldigd dezelfde middelen inzetten, dezelfde conclusies trekken? Zou iemand dat dan ook lekken naar de media en zouden die dat dan 'brengen'? Zou als een anoniem iemand plots verdwenen is, haar of zijn fiets lang een kanaal gevonden wordt, dezelfde middelen met dezelfde spoed en dezelfde media-aandacht worden ingezet?

Respect voor de nabestaanden is zowat de enige morele eis die ik heb mogen opvangen. Respect voor het vermoedelijke slachtoffer in de vorm van verzekerde anonimiteit en blind geloof in haar versie van de feiten, is alleen maar waardevol als hetzelfde respect wordt opgebracht voor de vermoedelijke dader, zeker nu hij op deze vreselijke wijze uit het leven is verdwenen.

Dit opiniestuk werd op 4.4.2015 aangeboden aan De Standaard, De Morgen, Het Laatste Nieuws en De Wereldmorgen maar door geen van deze media gepubliceerd

Toen de ombudsman van De Standaard een stuk publiceerde waarin hij betoogde dat de media zeer correct over deze affaire hadden bericht, stuurde ik hem mijn opiniestuk met nog wat commentaar en er ontspon zich tussen hem en mij een korte mailwisseling. Een discussie die met instemming van Tom Naegels ook door 'mijn' studenten (masters moraalwetenschap Gent) gevolgd werd. Onder meer het volgende lijkt me in het licht van het voorafgaande het overwegen waard (ik stuurde het vandaag 11 april naar de ombudsman en de studenten):

Terwijl de media zich druk maakten over beschuldigingen geuit tegen Steve Stevaert en zijn zelfdoding, werd het eindrapport gepubliceerd van een in juni 2014 gehouden conferentie (Den Haag) over hoe de 'internationale gemeenschap' gefaald had in het voorkomen van de Rwandese genocide en ook verre van adequaat reageerde eens de volkenmoord losgebrak. Aan die conferentie namen vooraanstaande VN, VS, Belgische, Franse, peacekeepers, journalisten en waarnemers deel die een en ander mee-gemaakt hadden. Dat rapport had ik op 6 april al in mijn mailbox zitten, als iemand die al vele jaren alle nieuws over misdaden tegen de menselijkheid en genocides probeert te volgen. Op 7 april had ik het gelezen, 's anderendaags was het samengevat. Een klus die journalisten toch ook makkelijk moeten kunnen klaren.
Ongelooflijk hoe de hele buitenwereld gefaald heeft en hoe vroeg, twee jaar voordien, men al had kunnen ingrijpen! Een ontstellend rapport, doch niet om wie dan ook te beschuldigen, wel om uit gemaakte fouten te leren.
In de Vlaamse media heb ik via Gopress slechts één zeer summiere vermelding gevonden van dit rapport, namelijk gisteren een kort berichtje van 'De redactie' (VRT). Ook vandaag wordt er in de Vlaamse pers met geen woord gerept over dit rapport en de feiten die erin staan. In een cultuurbijlage van DS is er wel even in een ander verband sprake van Rwanda. In Frankrijk heeft men blijkbaar wel weet van het rapport of doet men er tenminste iets mee, zo zag ik dat Libération erover berichtte.