Kinderen van daders
De Israëlische psycholoog Dan Bar-On, wiens ouders in 1933 Duitsland waren ontvlucht om zich in Palestina te vestigen, keerde in 1985 naar Duitsland terug om een vijftigtal kinderen van het Derde Rijk te interviewen. Dertien gesprekken met zonen en dochters van SS'ers werden verbatim uitgeschreven en aan elkaar geregen door bedenkingen, aarzelingen, speculaties en niet gestelde vragen. Dat leverde een te lang uitgesponnen, te verhalend en te subjectief boek op. De vraaggesprekken met kinderen van vooraanstaande (maar anoniem gehouden) SS'ers leveren wel verscheidene beklemmende passages op. Maar dit onderzoek voegt weinig toe aan onze kennis over de psychologie van daders van de genocide. Voordien onderscheiden ze zich doorgaans niet van de norm, nadien worden ze niet aantoonbaar gekweld door schuldgevoelens.
De kinderen van de daders heeft het de nodige moeite gekost om in het reine te komen met de rol van hun vaders. De Duitse conspiration du silence over de massamoord, tijdens en na de oorlog, was daar zeker niet vreemd aan. De meesten hadden veertig jaar na datum hoe dan ook een bepaald evenwicht gevonden en wilden dat niet verliezen. Bij sommigen maakten de interviews wat los, ze begonnen zich kwellende vragen te stellen en degelijker te informeren.
Bar-On besluit optimistisch dat ze, net als kinderen van slachtoffers, worden gekweld door schuldgevoelens. Hij veronachtzaamt daarbij het feit dat deze kinderen van SS'ers zich vrijwillig voor zijn onderzoek meldden en waarschijnlijk niet representatief zijn voor de hele groep.
In 1987 verschenen reeds enkele studies met een gelijkaardige aanpak: Peter Sichrovsky, Schuldig geboren en Dötte von Westernhagen, Die Kinder der Täter.
